دوره 19، شماره 2 - ( 11-1399 )
جلد 19 شماره 2 صفحات 146-137 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (1607 مشاهده)
مقدمه: مطالعات نشان داده است که آسیب DNA اکسیداتیو با ناباروری مردان ارتباط دارد.
هدف: در این مطالعه سطح 8-هیدروکسی-2'-دئوکسی گوانوزین (8-OHdG) و برخی از مارکرهای استرس اکسیداتیو در مایع منی مردان نابارور و مردان با باروری اثبات شده در بنین سیتی، نیجریه بررسی شد.
مواد و روش ها: نمونههای منی تولید شده توسط خودارضایی تنها یا با کمک با استفاده از روش میکروسکوپی طبق دستورالعملهای سازمان بهداشت جهانی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. پس از آن، نمونهها سانتریفیوژ شدند و پلاسمای مایع منی جدا و در دمای 20- درجه سانتیگراد قبل از سنجش برای نشانگرهای زیستی8-OHdG و استرس اکسیداتیو ذخیره شد. بر اساس غلظت/شمارش اسپرم، نمونههای کلی در دستههای زیر گروهبندی شدند: نورموسپرمیا (20 نفر)، اولیگوزواسپرمیا (30 نفر) و آزواسپرمی (20 نفر). گروه کنترل شامل 30 مرد متناظر از نظر سن با باروری اثبات شده بود. غلظت 8-OHdG مایعات منی، وضعیت آنتیاکسیدانی کل، سوپراکسید دیسموتاز و مالون دی آلدئید (MDA) به ترتیب از طریق روشهای الایزا و اسپکتروفتومتری مورد سنجش قرار گرفتند.
نتایج: سطح پلاسمایی منی 8-OHdG و MDA در افراد نابارور به طور معنیداری بالاتر از گروه شاهد بود (01/0 = p). میانگین غلظت 8-OHdG و MDA در افراد نابارور در آزواسپرمی بالاتر از الیگوسپرمیا و همچنین بالاتر از نورموسپرمیا بود و بنابراین، این مقدار در نرموسپرمیا کمترین بود. برعکس، میانگین سطح آنتیاکسیدان کل و سوپراکسید دیسموتاز در افراد نابارور از مردان بارور کمتر بود به طوریکه بیشترین سطح در نورمواسپرمیا و بعد در الیگوسپرمی و کمترین سطح در آزواسپرمی (01/0 = p) بود. علاوه بر این، 8-OHdG منی با تعداد اسپرم (01/0 = p، 359/0- = r), درصد تحرک (04/0 = p، 388/0- = r)، و درصد مورفولوژی همبستگی منفی داشت (02/0 = p، 327/0- = r).
نتیجه گیری: ارزیابی آسیب DNA اسپرم علاوه بر تجزیه و تحلیل معمول مایعات منی، ممکن است نقش مهمی در تشخیص و مدیریت خاص ناباروری مردان داشته باشد.
هدف: در این مطالعه سطح 8-هیدروکسی-2'-دئوکسی گوانوزین (8-OHdG) و برخی از مارکرهای استرس اکسیداتیو در مایع منی مردان نابارور و مردان با باروری اثبات شده در بنین سیتی، نیجریه بررسی شد.
مواد و روش ها: نمونههای منی تولید شده توسط خودارضایی تنها یا با کمک با استفاده از روش میکروسکوپی طبق دستورالعملهای سازمان بهداشت جهانی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. پس از آن، نمونهها سانتریفیوژ شدند و پلاسمای مایع منی جدا و در دمای 20- درجه سانتیگراد قبل از سنجش برای نشانگرهای زیستی8-OHdG و استرس اکسیداتیو ذخیره شد. بر اساس غلظت/شمارش اسپرم، نمونههای کلی در دستههای زیر گروهبندی شدند: نورموسپرمیا (20 نفر)، اولیگوزواسپرمیا (30 نفر) و آزواسپرمی (20 نفر). گروه کنترل شامل 30 مرد متناظر از نظر سن با باروری اثبات شده بود. غلظت 8-OHdG مایعات منی، وضعیت آنتیاکسیدانی کل، سوپراکسید دیسموتاز و مالون دی آلدئید (MDA) به ترتیب از طریق روشهای الایزا و اسپکتروفتومتری مورد سنجش قرار گرفتند.
نتایج: سطح پلاسمایی منی 8-OHdG و MDA در افراد نابارور به طور معنیداری بالاتر از گروه شاهد بود (01/0 = p). میانگین غلظت 8-OHdG و MDA در افراد نابارور در آزواسپرمی بالاتر از الیگوسپرمیا و همچنین بالاتر از نورموسپرمیا بود و بنابراین، این مقدار در نرموسپرمیا کمترین بود. برعکس، میانگین سطح آنتیاکسیدان کل و سوپراکسید دیسموتاز در افراد نابارور از مردان بارور کمتر بود به طوریکه بیشترین سطح در نورمواسپرمیا و بعد در الیگوسپرمی و کمترین سطح در آزواسپرمی (01/0 = p) بود. علاوه بر این، 8-OHdG منی با تعداد اسپرم (01/0 = p، 359/0- = r), درصد تحرک (04/0 = p، 388/0- = r)، و درصد مورفولوژی همبستگی منفی داشت (02/0 = p، 327/0- = r).
نتیجه گیری: ارزیابی آسیب DNA اسپرم علاوه بر تجزیه و تحلیل معمول مایعات منی، ممکن است نقش مهمی در تشخیص و مدیریت خاص ناباروری مردان داشته باشد.
نوع مطالعه: Original Article |
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |