شنبه 1 اردیبهشت 1403
[Archive]
دوره 17، شماره 5 - ( 2-1398 )
جلد 17 شماره 5 صفحات 370-361 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Yousefalizadegan N, Mousavi Z, Rastegar T, Razavi Y, Najafizadeh P. Reproductive toxicity of manganese dioxide in
forms of micro- and nanoparticles in male rats. IJRM 2019; 17 (5) :361-370
URL: http://ijrm.ir/article-1-1519-fa.html
URL: http://ijrm.ir/article-1-1519-fa.html
بررسی سمیت باروری نانو و میکرو ذره Mno2 بر موش صحرایی نر. International Journal of Reproductive BioMedicine. 1398; 17 (5) :361-370
چکیده: (2733 مشاهده)
مقدمه: اکسید منگنز مدتها است که دارای کاربرد صنعتی است و امروزه مصرف فرم نانو آن رو به افزایش است.
هدف: هدف از این مطالعه به بررسی اثرات نانوذرات MnO2 بر روند اسپرماتوژنز در موش صحرایی نر میباشد.
موارد و روشها: نانو و میکروذرات MnO2 بصورت زیر جلدی (µg/kg ۱۰۰) هر هفته یکبار به موش نر نژاد ویستار (20±150 گرم) یک بار در هفته برای یک دوره 4 هفته به صورت زیر جلدی تزریق شد. اثر تجویز این ذرات بر تغییرات وزن بدن و بافتهای بیضه، اپیدیدم، پروستات و سطح تستوسترون، استروژن و FSH سرم خون و تعداد اسپرمها و اسپرماتوگونی و اسپرماتوسیت در هر لوله اسپرم ساز و قطر لولههای اسپرمساز و نیز درصد تحرک اسپرمها بعنوان ملاکهای اسپرماتوژنز اندازهگیری و با گروه کنترل و حامل مقایسه گردید.
نتایج: تزریق مزمن نانوذرات MnO2 باعث کاهش معنیدار در تعداد اسپرم، تعداد اسپرماتوگونی و اسپرماتوسیت، قطر لولههای اسپرمساز و تحرک اسپرمها میباشد (001/0p<). اما تفاوت قابل توجهی با توجه به وزن پروستات، اپیدیدیم، بیضه سمت چپ، هورمون استرادیول (8/0p=) و هورمون تستوسترون (2/0p=) وجود ندارد.
نتیجه گیری: به نظر میرسد که اثرات اکسیداتیو بالا هر دو ذره دلیل اصلی اختلال در عملکرد بیضه بود. در نتیجه ممکن است که این ذرات یک سمیت بالقوه در موشهای صحرایی نر بالغ داشته باشند که مطالعات بیشتری برای بررسی مکانیسم بر اختلال اسپرماتوژنز نیاز است.
هدف: هدف از این مطالعه به بررسی اثرات نانوذرات MnO2 بر روند اسپرماتوژنز در موش صحرایی نر میباشد.
موارد و روشها: نانو و میکروذرات MnO2 بصورت زیر جلدی (µg/kg ۱۰۰) هر هفته یکبار به موش نر نژاد ویستار (20±150 گرم) یک بار در هفته برای یک دوره 4 هفته به صورت زیر جلدی تزریق شد. اثر تجویز این ذرات بر تغییرات وزن بدن و بافتهای بیضه، اپیدیدم، پروستات و سطح تستوسترون، استروژن و FSH سرم خون و تعداد اسپرمها و اسپرماتوگونی و اسپرماتوسیت در هر لوله اسپرم ساز و قطر لولههای اسپرمساز و نیز درصد تحرک اسپرمها بعنوان ملاکهای اسپرماتوژنز اندازهگیری و با گروه کنترل و حامل مقایسه گردید.
نتایج: تزریق مزمن نانوذرات MnO2 باعث کاهش معنیدار در تعداد اسپرم، تعداد اسپرماتوگونی و اسپرماتوسیت، قطر لولههای اسپرمساز و تحرک اسپرمها میباشد (001/0p<). اما تفاوت قابل توجهی با توجه به وزن پروستات، اپیدیدیم، بیضه سمت چپ، هورمون استرادیول (8/0p=) و هورمون تستوسترون (2/0p=) وجود ندارد.
نتیجه گیری: به نظر میرسد که اثرات اکسیداتیو بالا هر دو ذره دلیل اصلی اختلال در عملکرد بیضه بود. در نتیجه ممکن است که این ذرات یک سمیت بالقوه در موشهای صحرایی نر بالغ داشته باشند که مطالعات بیشتری برای بررسی مکانیسم بر اختلال اسپرماتوژنز نیاز است.
نوع مطالعه: Original Article |
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
