سه شنبه 19 فروردین 1404
[Archive]
دوره 17، شماره 11 - ( 8-1398 )
جلد 17 شماره 11 صفحات 830-819 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kianifard D, Ehsani A, Zeinolabedini Daneshgar P, Akbari G, Mousavi Shoar S M. Effect of monosodium glutamate on testicular tissue of paclitaxel-treated mice: an experimental study. IJRM 2019; 17 (11) :819-830
URL: http://ijrm.ir/article-1-1722-fa.html
URL: http://ijrm.ir/article-1-1722-fa.html
اثرات مونوسدیم گلوتامات بر ساختار بافت بیضه در موش‌های سوری بالغ تحت درمان با پاکلی‌تاکسل: یک مطالعه تجربی. International Journal of Reproductive BioMedicine. 1398; 17 (11) :819-830
چکیده: (2580 مشاهده)
مقدمه: پاکلی‌تاکسل (PTX)، ترکیب شیمی درمانی و مونوسدیم‌گلوتامات (MSG)، دارای اثرات اکسیداتیو در بافت بیضه است.
هدف: در این مطالعه اثرات مصرف مونوسدیم گلوتامات بر تشدید تغییرات بافت بیضه ناشی از پاکلی تاکسل ارزیابی شد.
مواد و روش ها: مونوسدیم‌گلوتامات (30 و 60 mg/kg i.p.) قبل یا بعد از تجویز پاکلی‌تاکسل در شش گروه موش سوری بالغ (شش سر موش در هر گروه) شامل گروه کنترل، پاکلی‌تاکسل، پاکلی‌تاکسل+مونوسدیم‌گلوتامات (30)، پاکلی‌تاکسل+مونوسدیم‌گلوتامات (60)، مونوسدیم گلوتامات (30)+پاکلی تاکسل و مونوسدیم‌گلوتامات (60)+ پاکلی‌تاکسل استفاده شد. پس از آسان‌کشی، وزن حیوانات ثبت شده، سطح خونی هورمون‌های محور هیپوفیز-بیضه و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی سرم اندازه‌گیری شد. هیستومورفومتری بافت بیضه (قطر لوله اسپرم‌ساز، ارتفاع اپیتلیوم زایا)، ایمونوهیستوشیمی پروتئین‌های P53 و شاخص‌های میکروسکوپی اسپرماتوژنز (شاخص تمایز لوله‌ای، شاخص اسپرمیوژنز و شاخص تجدید جمعیت) بررسی گردید.
نتایج: میانگین وزن بدن تغییر معنی‌داری نیافت. غلظت سرمی تستوسترون (0001/0 p=)، هورمون محرک رشد فولیکول (019/0 p=) و هورمون لوتئینهکننده (08/0 p=) کاهش و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی (208/0 p=) در گروه‌های تجربی در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. شاخص‌های هیستومورفومتری (0001/0 p< و 001/0 p=، به ترتیب)، جمعیت سلول‌های زایگر (005/0 p<) و شاخص‌های میکروسکوپی اسپرماتوژنز (001/0 p=، 0001/0 p< و 005/0 p=، به ترتیب)، در گروه‌های تجربی بصورت معنی‌دار کاهش یافت. استفاده از مونوسدیم گلوتامات قبل از درمان با پاکلی‌تاکسل تغییرات ساختاری و عملکردی بیشتری ایجاد نمود. بیشترین واکنش مثبت به حضور پروتئین‌های P53 در گروه‌های MSG30 + PTX یا MSG60 + PTX در مقایسه با سایر گروه‌ها مشاهده شد.
نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از مونوسدیم گلوتامات میتواند موجب تشدید تغییرات بافت بیضه القاء شده توسط پاکلی‌تاکسل گردد.
هدف: در این مطالعه اثرات مصرف مونوسدیم گلوتامات بر تشدید تغییرات بافت بیضه ناشی از پاکلی تاکسل ارزیابی شد.
مواد و روش ها: مونوسدیم‌گلوتامات (30 و 60 mg/kg i.p.) قبل یا بعد از تجویز پاکلی‌تاکسل در شش گروه موش سوری بالغ (شش سر موش در هر گروه) شامل گروه کنترل، پاکلی‌تاکسل، پاکلی‌تاکسل+مونوسدیم‌گلوتامات (30)، پاکلی‌تاکسل+مونوسدیم‌گلوتامات (60)، مونوسدیم گلوتامات (30)+پاکلی تاکسل و مونوسدیم‌گلوتامات (60)+ پاکلی‌تاکسل استفاده شد. پس از آسان‌کشی، وزن حیوانات ثبت شده، سطح خونی هورمون‌های محور هیپوفیز-بیضه و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی سرم اندازه‌گیری شد. هیستومورفومتری بافت بیضه (قطر لوله اسپرم‌ساز، ارتفاع اپیتلیوم زایا)، ایمونوهیستوشیمی پروتئین‌های P53 و شاخص‌های میکروسکوپی اسپرماتوژنز (شاخص تمایز لوله‌ای، شاخص اسپرمیوژنز و شاخص تجدید جمعیت) بررسی گردید.
نتایج: میانگین وزن بدن تغییر معنی‌داری نیافت. غلظت سرمی تستوسترون (0001/0 p=)، هورمون محرک رشد فولیکول (019/0 p=) و هورمون لوتئینهکننده (08/0 p=) کاهش و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی (208/0 p=) در گروه‌های تجربی در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. شاخص‌های هیستومورفومتری (0001/0 p< و 001/0 p=، به ترتیب)، جمعیت سلول‌های زایگر (005/0 p<) و شاخص‌های میکروسکوپی اسپرماتوژنز (001/0 p=، 0001/0 p< و 005/0 p=، به ترتیب)، در گروه‌های تجربی بصورت معنی‌دار کاهش یافت. استفاده از مونوسدیم گلوتامات قبل از درمان با پاکلی‌تاکسل تغییرات ساختاری و عملکردی بیشتری ایجاد نمود. بیشترین واکنش مثبت به حضور پروتئین‌های P53 در گروه‌های MSG30 + PTX یا MSG60 + PTX در مقایسه با سایر گروه‌ها مشاهده شد.
نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از مونوسدیم گلوتامات میتواند موجب تشدید تغییرات بافت بیضه القاء شده توسط پاکلی‌تاکسل گردد.
نوع مطالعه: Original Article |
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
