مایع آمنیوتیک (AF) محلولی شفاف و زردرنگ است که طی بارداری اطراف جنین را احاطه کرده است. کیسهی آمنیوتیک از دو لایهی آمنیون و کریون تشکیل شده است. نیروهای اسمزی و هیدروستاتیک باعث رد شدن پلاسمای مادر از پوست رویان شده و AF را ایجاد میکند. وقتی کلیههای جنین شروع به کار میکند، ادرار جنین وارد AF میشود. AF باعث میشود که جنین در داخل رحم رشد کند، آن را در برابر آسیب حمایت میکند، فشار و درجه حرارت ثابت را برای جنین حفظ میکند و مواد شیمیایی بدن جنین را با مادر مبادله میکند. در ابتدا AF از آب و الکترولیت تشکیل شده است اما بعد از هفته دوازدهم تا چهاردهم این مایع دارای کربوهیدرات، پروتئین، لیپید، فسفولیپید، اوره، هورمون و برخی ترکیبات بیوشیمیایی است. ظاهر AF با درجهی کدورت و مقدار پوستههای ورنیکس مشخص میشود. حجم AF با رشد جنین افزایش مییابد. ظاهر و حجم AF به سن حاملگی بستگی دارد. در AF علاوه بر سلولهای متمایز، سلولهای بنیادی نیز یافت میشوند. این سلولها مارکرهای سلول مخصوص جنین را بیان میکنند و دارای ظرفیت خود همانندسازی بالا و فعالیت تلومراز هستند. سلولهای بنیادی مایع آمنیوتیک توانایی تمایز به سلولهای استخوانی، قلبی، عضلانی اسکلتی، ریه، نورون، کلیه، استخوان، غضروف، تخمدان و سلولهای کبدی را در شرایط آزمایشگاهی دارند. آنها امید بزرگی در پزشکی بازساختی برای بازسازی بافتها و اندامهای مصنوعی در شرایط in vivo هستند. هدف از این مقاله بررسی مختصر سیر تکاملی و عملکرد مایع آمنیوتیک و کاربرد سلولهای بنیادی آن در سلول درمانی است.