پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403
[Archive]
دوره 18، شماره 10 - ( 8-1399 )
جلد 18 شماره 10 صفحات 898-885 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Hoseini S M, Montazeri F, Moghaddam-Matin M, Bahrami A R, Heidarian Meimandi H, Ghasemi-Esmailabad S et al . Comparison of chromosomal instability of human amniocytes in primary and long-term cultures in AmnioMAX II and DMEM media: A cross-sectional study. IJRM 2020; 18 (10) :885-898
URL: http://ijrm.ir/article-1-1552-fa.html
URL: http://ijrm.ir/article-1-1552-fa.html
مقایسه ناپایداری کروموزومی آمینوسیت های انسانی در کشت های اولیه و طولانی مدت تحت تاثیر دو محیط کشت AmnioMAX II و DMEM. International Journal of Reproductive BioMedicine. 1399; 18 (10) :885-898
چکیده: (1857 مشاهده)
مقدمه: پیشرفتهای اخیر در پزشکی بازساختی گرایش به جستجو برای منابع سلولهای بنیادی پایدار، ایمن و در دسترس با پتانسیلهای درمانی افزایش داده است. اگر چه پایداری ژنتیکی سلولهای بنیادی که در سلول درمانی بالینی مورد استفاده قرار میگیرند بسیار حائز اهمیت است، اما ارتباط بین گسترش سلولهای بنیادی و ناپایداری کروموزومی (CIN) آنها هنوز به طور کامل روشن نشده است. در جستجو برای منابع قابل اعتماد سلولهای بنیادی، سلولهای مایع آمنیوتیک انسان (hAFCs) میتواند به عنوان یک منبع بالقوه مورد توجه قرار گیرند.
هدف: در این تحقیق با استفاده از تستهای سیتوژنتیکی، ناپایداری کروموزومی در آمنیوسیتهای انسانی کشت شده در پاساژهای مختلف و تحت تأثیر دو محیط کشت متفاوت مورد بررسی قرار میگیرد.
مواد و روش ها: hAFCs تحت تأثیر دو محیط مختلف شامل AmnioMAX II و DMEM کشت داده شد. در انتها سلولهای تکثیری برای کاریوتایپ G-banding استاندارد روی اسلاید تثبیت و مورد استفاده قرار گرفتند. همچنین سلولهای پیر (در پاساژهای بالاتر) تحت تأثیر دو محیط متفاوت از نظر آنیوپلوییدی و پلیپلوییدی با تکنیک FISH (هیبریدسازی درجا به کمک فلورسنت) با استفاده از دو مجموعه پروب شاملPID I (X-13-18-21) و PID II (Y-15-16-22)مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج: نتایج حاصل از کشت 650 مورد نمونه مایع آمنیون تا حداکثر 3 پاساژ نشاندهنده عدم وجود ناپایداری کروموزومی ناشی از کشت بود بجزء 6 مورد (در کمتر از 1% از سلولهای مورد بررسی) که در آنها مواردی از پلیپلوییدی شامل موزائیک دیپلوئید- تریپلویید و دیپلوئید- تتراپلوئید مشاهده شده است. علاوه بر این، ارزیابی نرخ آنیوپلوییدی در hAFC های پیر نشان داد که میزان کل ناهنجاریهای کروموزومی سلولهای مورد بررسی در محیط AmnioMAX II حدود 4/4% و در محیط DMEM حدود 9/9% گزارش شد.
نتیجه گیری: hAFC ها ناپایداری کروموزومی پایینی را در هر دو وضعیت پرولیفراتیو و پیری نشان میدهند، بنابراین میتوان آنها را به عنوان یک کاندید و منبع مناسب سلولهای بنیادی بالقوه در پزشکی بازساختی مورد توجه قرار داد.
هدف: در این تحقیق با استفاده از تستهای سیتوژنتیکی، ناپایداری کروموزومی در آمنیوسیتهای انسانی کشت شده در پاساژهای مختلف و تحت تأثیر دو محیط کشت متفاوت مورد بررسی قرار میگیرد.
مواد و روش ها: hAFCs تحت تأثیر دو محیط مختلف شامل AmnioMAX II و DMEM کشت داده شد. در انتها سلولهای تکثیری برای کاریوتایپ G-banding استاندارد روی اسلاید تثبیت و مورد استفاده قرار گرفتند. همچنین سلولهای پیر (در پاساژهای بالاتر) تحت تأثیر دو محیط متفاوت از نظر آنیوپلوییدی و پلیپلوییدی با تکنیک FISH (هیبریدسازی درجا به کمک فلورسنت) با استفاده از دو مجموعه پروب شاملPID I (X-13-18-21) و PID II (Y-15-16-22)مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج: نتایج حاصل از کشت 650 مورد نمونه مایع آمنیون تا حداکثر 3 پاساژ نشاندهنده عدم وجود ناپایداری کروموزومی ناشی از کشت بود بجزء 6 مورد (در کمتر از 1% از سلولهای مورد بررسی) که در آنها مواردی از پلیپلوییدی شامل موزائیک دیپلوئید- تریپلویید و دیپلوئید- تتراپلوئید مشاهده شده است. علاوه بر این، ارزیابی نرخ آنیوپلوییدی در hAFC های پیر نشان داد که میزان کل ناهنجاریهای کروموزومی سلولهای مورد بررسی در محیط AmnioMAX II حدود 4/4% و در محیط DMEM حدود 9/9% گزارش شد.
نتیجه گیری: hAFC ها ناپایداری کروموزومی پایینی را در هر دو وضعیت پرولیفراتیو و پیری نشان میدهند، بنابراین میتوان آنها را به عنوان یک کاندید و منبع مناسب سلولهای بنیادی بالقوه در پزشکی بازساختی مورد توجه قرار داد.
واژه‌های کلیدی: کلید واژه ها: سلولهای مایع آمنیوتیک انسان، بیثباتی کروموزومی، موزاییسم کاذب، آمنیوسنتز، پزشکی بازساختی.
نوع مطالعه: Original Article |
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
