مقدمه: علیرغم اثربخشی درمان با تستوسترون در شرایط همراه با کمبود تستوسترون از جمله واریکوسل، چندین عارضه جانبی وابسته به دوز، استفاده بالینی درمان با تستوسترون را محدود میکند. سولفید هیدروژن، یک گاز سمی در غلظتهای بالا اما یک مولکول مفید در غلظتهای پایین، هم به عنوان یک عامل اصلی و هم یک القاکننده مهم تستوسترون عمل میکند.
هدف: این مطالعه بررسی کرد که آیا دوز غیرمؤثر تستوسترون در ترکیب با دوز غیرمؤثر هیدروسولفید سدیم به عنوان دهنده سولفید هیدروژن میتواند در مدل تجربی واریکوسل از طریق اثر افزایشی احتمالی مؤثر باشد.
مواد و روش ها: 30 سر موش صحرایی ویستار با وزنgr 250-200 به پنج گروه تقسیم شدند (6 موش در هر گروه): شم، واریکوسل، تستوسترون (mg/kg 200، 5 بار در هفته به مدت 4 هفته متوالی)، هیدروسولفید سدیم (µm/L 15، روزانه به مدت 4 هفته متوالی) و تستوسترون + هیدروسولفید سدیم (µg/kg 200، 5 بار در هفته + µm/L 15، روزانه، هر دو به مدت 4 هفته متوالی). همه حیوانات به جز گروه شم تحت القای واریکوسل قرار گرفتند.
نتایج: تجویز همزمان تستوسترون و هیدروسولفید سدیم به طور معنیداری سطح تستوسترون سرم (01/0 = p، 95/0 ± 23/10)، سطح سولفید هیدروژن بیضه (001/0 > p، 09/21 ± 94/608) و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز بیضه (001/0 > p، 56/1 ± 14/66) را افزایش و سطح مالون دیآلدهید (001/0 > p، 52/0 ± 77/0) و نسبت بیان پروتئین B-cell lymphoma 2-associated X protein به B-cell lymphoma 2 در بافت بیضه (001/0 > p، 01/0 ± 16/0) را کاهش داد و پارامترهای اسپرم و هیستوپاتولوژی بیضه را نیز در مقایسه با گروه واریکوسل بهبود بخشید.
نتیجه گیری: درمان ترکیبی دوزهای غیرمؤثر تستوسترون و هیدروسولفید سدیم میتواند آسیبهای ناشی از واریکوسل را با کاهش استرس اکسیداتیو و آپوپتوز بیضه کاهش دهد و بنابراین میتواند به عنوان یک رویکرد مؤثر با عوارض جانبی کمتر در نظر گرفته شود.