مقدمه: سلولهای بنیادی مزانشیمی (MSCs) به عنوان عوامل درمانی جدید بالقوه برای درمان ناباروری در نظر گرفته میشوند و بافت چربی (AT) به منبع بالقوه سلولهای بنیادی مزانشیمی تبدیل شده است. برای هدایت صحیح سلولهای بنیادی مزانشیمی در فرآیند تمایز، یک محیط مشابه با محیط in vivo ممکن است ضروری باشد.
هدف: این مطالعه با هدف تمایز MSc مشتق از AT انسانی (hAD-MScs) به سلولهای شبه زایایی نر در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از ترکیبی از محیط تهیه شده با سلولهای سرتولی خرگوش (SCCM)، پروتئین مورفوژنتیک استخوان 4 و اسید رتینوئیک انجام شد.
مواد و روش ها: MSc ها از ATهای انسانی اهداکنندگان بارور و نابارور جداسازی شدند. MScهای تأیید شده با استفاده از یک پروتکل 2 مرحلهای متمایز شدند. مرحله اول شامل ng/ml 20 پروتئین مورفوژنتیک استخوان 4 بود. مرحله دوم با استفاده از µm 1 رتینوئیک اسید و/یا SCCM انجام شد. تغییرات مورفولوژیکی و بیان نشانگرهای اختصاصی سلول زایا (GC) شامل فاکتور رونویسی باند اکتامر-4، تحریک شده توسط رتینوئیک اسید-8، پروتئین کمپلکس سیناپتونمال-3، و پروتامین-1 در سلولهای تیمار شده با استفاده از واکنش زنجیرهای پلیمراز کمی ارزیابی شدند.
نتایج: القای hAD-MScs منجر به افزایش بیان ژنهای اختصاصی GC شد که در این میان تیمار SCCM بالاترین میزان بیان را نشان داد. بیان ژنهای پروتئین-3 و پروتامین-1 کمپلکس سیناپتونمال به ترتیب پس از 19 و 26 روز از القاء شناسایی شد. PRM1 در hAD-MScs کشت شده در SCCM زودتر از سایر گروههای تیمار شده شناسایی شد. سلولهای تیمار شده دوکهای درازتری را نشان دادند و با هم تودههایی را تشکیل دادند.
نتیجه گیری: hAD-MScs های تمایز یافته به دودمان GC توانایی بیان نشانگرهای اختصاصی GC را در شرایط آزمایشگاهی نشان دادند و سلولهای سرتولی خرگوش را میتوان برای القای تمایز hAD-MScs به سلولهای شبه زایایی استفاده کرد.