مقدمه: جداسازی زنان مبتلا به بیماری کرونا از اعضای خانواده زندگی زناشویی را تحت تأثیر قرار میدهد. از آنجا که زنان از نظر روانی در برابر اختلالات اضطرابی و افسردگی آسیبپذیرتر هستند، زنان مبتلا ممکن است استرس بیشتری را در زمان بیماری به دلیل از دست دادن شغل و شرایط خاص سلامت باروری خود مانند بارداری، بچهدار شدن یا شرایط پزشکی تجربه کنند. مطالعات کرونا بر صمیمیت جنسی متمرکز شدهاند، در حالی که مطالعات کیفی درباره ابعاد نیازهای صمیمیت زناشویی محدود است.
هدف: به دلیل محدود بودن مطالعات کیفی درباره نیازهای صمیمیت زناشویی این مطالعه با هدف راهبردهای برآورده کردن نیازهای صمیمیت زناشویی در زنان مبتلا به کرونا انجام شد.
مواد و روش ها: تجزیه و تحلیل محتوای کیفی چهارچوبی با مشارکت 13 مطلع کلیدی (سکس درمانگر، زوج درمانگر، روانشناس و مشاور مامایی) و 18 زن مبتلا به کرونا در یزد، ایران در مرداد ماه سال 1399 انجام شد که به صورت هدفمند انتخاب و با مصاحبههای نیمهساختار یافته عمیق مصاحبه شدند.
نتایج: 3 طبقه اصلی شامل 1) تابآوری متقابل (زیر طبقات: 1. راهبردهای سازشی، 2. ارزش زندگی زناشویی، 3. حل تعارض مشفقانه)، 2) ارتباط مهارت-مندانه (زیر طبقات: 1. ابرازگری جنسی جراتمندانه، 2. خودکارآمدی در ارتباط جسمانی از راه دور) و 3) همافزایی (زیر طبقات: 1. قابگیری مجدد نزدیکی معنوی، 2. توانمندسازی در خلاقیت زیبایی شناختی، 3. مدیریت عملکرد خانواده و 4. اولویتبندی) بودند.
نتیجه گیری: یافتهها نشان داد زوج درمانگران جنسی و ارایهکنندگان خدمات سلامت و سیاستگذاران نظام سلامت، لازم است بر استفاده بیشتر از روشهای ارتباطی دیجیتالی در این زوجها تأکید کنند. آموزش مهارتهایی که بتواند خلاقیت و همدلی را در این زوجها افزایش دهد، زنان را قادر میسازد تا بهتر بتوانند نیازهای مرتبط با سلامت روان، جنسی و باروری خود را برآورده نمایند که این امر میتواند منجر به افزایش مسئولیتپذیری و وفاداری همسر، و تداوم عملکرد خانواده شود. در زمان بحران انجام مشاوره در این زنان لازم است در برنامه درمانی و راهنماهای مراقبتی آنها لحاظ شود.