جمعه 7 دی 1403
[Archive]
دوره 19، شماره 12 - ( 10-1400 )
جلد 19 شماره 12 صفحات 1104-1091 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Pourheydar B, Azarm F, Farjah G, Karimipor M, Pourheydar M. Effect of silymarin and metformin on the sperm parameters and histopathological changes of testes in diabetic rats: An experimental study. IJRM 2021; 19 (12) :1091-1104
URL: http://ijrm.ir/article-1-1953-fa.html
URL: http://ijrm.ir/article-1-1953-fa.html
بررسی اثر حفاظتی متفورمین و سیلیمارین بر پارامترهای اسپرم و تغییرات هیستوپاتولوژیکی بیضه در موشهای صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین: یک مطالعه تجربی. International Journal of Reproductive BioMedicine. 1400; 19 (12) :1091-1104
چکیده: (2465 مشاهده)
مقدمه: دیابت ملیتوس سبب ایجاد استرس اکسیداتیو شده و به آسیب بیضه و ناباروری مردان منجر میشود.
هدف: هدف از این مطالعه مقایسه اثرات متفورمین بعنوان یک داروی شیمیایی با سیلیمارین بعنوان یک داروی گیاهی بر روی پارامترهای اسپرم و تغییرات هیستوپاتولوژیکی بیضه در موشهای صحرایی نر دیابتی میباشد.
مواد و روش ها: 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (وزن 250-270 گرم) بطور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. (8 سر در هر گروه ). 1) کنترل، 2) دیابتی، 3) دیابتی + متفورمین 200 میلیگرم بر کیلوگرم، 4) دیابتی + سیلیمارین 100 میلیگرم بر کیلوگرم. تزریق داخل صفاقی روزانه به مدت 56 روز انجام شد. در پایان آزمایش نمونهگیری خون برای ارزیابی بیوشیمیایی انجام گرفت. سپس موشها کشته شدند و بیضه و اپیدیدیم چپ آنها به منظور آنالیز اسپرم و نیز ارزیابیهای هیستوپاتولوژیکی و مورفومتری درآورده شد.
نتایج: دیابت بطور معنیداری تعداد، تحرک، زندهمانی، بلوغ، و کیفیت کروماتین اسپرم را کاهش داد (001/0 < p). دیابت بطور قابل ملاحظهای میزان MDA سرم را افزایش و میزان TAC سرم را در مقایسه با گروه کنترل کاهش داد (001/0 < p). اختلاف معنیداری در قطر لولههای منیساز، ضخامت اپیتلیوم ژرمینال و تغییرات هیستوپاتولوژیکی بافت بیضه در موشهای دیابتی در مقایسه با موشهای گروه کنترل مشاهده شد (001/0 < p). درمان با متفورمین و سیلیمارین پارامترهای مذکور را بهبود بخشید و این بهبود در حیوانات تیمار شده با سیلیمارین بیشتر بود (001/0 < p).
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که در موشهای دیابتی، متفورمین و سیلیمارین موجب بهبود پارامترهای اسپرم، قطر لولههای منیساز، ضخامت اپیتلیوم ژرمینال و عوارض هیستوپاتولوژیکی بافت بیضه گردید و این بهبود در گروه درمان شده با سیلیمارین بیشتر بود. لذا به نظر میرسد که سیلیمارین یک نقش موثرتر از متفورمین در درمان ناباروری ایجاد شده توسط دیابت ایفاد میکند.
هدف: هدف از این مطالعه مقایسه اثرات متفورمین بعنوان یک داروی شیمیایی با سیلیمارین بعنوان یک داروی گیاهی بر روی پارامترهای اسپرم و تغییرات هیستوپاتولوژیکی بیضه در موشهای صحرایی نر دیابتی میباشد.
مواد و روش ها: 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (وزن 250-270 گرم) بطور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. (8 سر در هر گروه ). 1) کنترل، 2) دیابتی، 3) دیابتی + متفورمین 200 میلیگرم بر کیلوگرم، 4) دیابتی + سیلیمارین 100 میلیگرم بر کیلوگرم. تزریق داخل صفاقی روزانه به مدت 56 روز انجام شد. در پایان آزمایش نمونهگیری خون برای ارزیابی بیوشیمیایی انجام گرفت. سپس موشها کشته شدند و بیضه و اپیدیدیم چپ آنها به منظور آنالیز اسپرم و نیز ارزیابیهای هیستوپاتولوژیکی و مورفومتری درآورده شد.
نتایج: دیابت بطور معنیداری تعداد، تحرک، زندهمانی، بلوغ، و کیفیت کروماتین اسپرم را کاهش داد (001/0 < p). دیابت بطور قابل ملاحظهای میزان MDA سرم را افزایش و میزان TAC سرم را در مقایسه با گروه کنترل کاهش داد (001/0 < p). اختلاف معنیداری در قطر لولههای منیساز، ضخامت اپیتلیوم ژرمینال و تغییرات هیستوپاتولوژیکی بافت بیضه در موشهای دیابتی در مقایسه با موشهای گروه کنترل مشاهده شد (001/0 < p). درمان با متفورمین و سیلیمارین پارامترهای مذکور را بهبود بخشید و این بهبود در حیوانات تیمار شده با سیلیمارین بیشتر بود (001/0 < p).
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که در موشهای دیابتی، متفورمین و سیلیمارین موجب بهبود پارامترهای اسپرم، قطر لولههای منیساز، ضخامت اپیتلیوم ژرمینال و عوارض هیستوپاتولوژیکی بافت بیضه گردید و این بهبود در گروه درمان شده با سیلیمارین بیشتر بود. لذا به نظر میرسد که سیلیمارین یک نقش موثرتر از متفورمین در درمان ناباروری ایجاد شده توسط دیابت ایفاد میکند.
نوع مطالعه: Original Article |
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
