مقدمه: به دنبال جراحی تیروئید، درمان با ید رادیواکتیو به عنوان استاندارد درمانی در بیماران مبتلا به سرطان تیروئید تمایز یافته نظر گرفته میشود. اثرات این درمان بر عملکرد بیضهها همچنان برای بیماران و پزشکان نگرانکننده است.
هدف: هدف این مطالعه بررسی تغییرات نشانگرهای باروری در بین مردان درمان شده با ید رادیواکتیو است.
مواد و روشها: از خرداد ۱۳۹۹ لغایت دی ماه ۱۳۹۹، ۱۸ مرد مبتلا به سرطان تیروئید تمایز یافته که غده تیروئیدشان برداشت شده بود درمان با ید رادیواکتیو قرار گرفتند. آنها بر اساس دز ید دریافتی به دو گروه تقسیم شدند (هشت بیمار در گروه 30 میلیکوری و ده بیمار در گروه بالای 150 میلیکوری). مقادیر پایه هورمونهای FSH، LH، تستسترون و آنالیز مایع منی سه هفته قبل از ید درمانی اندازهگیری شد و به فاصله زمانی سه و دوازده ماه تکرار شد و تغییرات آنها یکبار بین تمام بیماران و یک بار بین گروهها مشاهده و مقایسه گردید. از تست آنالیز واریانس و فریدمن در موارد لازم استفاده شد.
نتایج: میانگین سن تمام بیماران 74/9 ± 61/35 بود. تغییرات FSH الگویی معنیدار را نشان داد (پایه: 72/1 ± 51/12، ماه سوم: 41/1 ± 54/13، یکساله: 67/1 ± 10/13؛ 001/0 p <). تغییرات LH نیز همانند FSH بود (پایه: 27/1 ± 98/4، ماه سوم: 29/1 ± 65/5، یکساله: 95/0 ± 21/5؛ 001/0 p <). تستوسترون تغییر معنیداری نشان نداد اما تعداد اسپرمها نیز به صورت معنیداری از الگوی LH و FSH پیروی کرد (پایه: 40/19 ± 22/38، ماه سوم: 96/17 ± 05/32، یکساله: 81/18 ± 66/36؛ 001/0 p <). تغییرات در شکل و تحرک اسپرمها معنیدار نبود.
نتیجهگیری: مطالعه ما نشان داد که میزان پرتوگیری کمتر از 5 گیگابکرل میتواند یک اختلال گذرا در سه ماه نخست دریافت ید رادیواکتیو ایجاد نماید که معمولا حدود یکسال بعد به حالت طبیعی باز میگردد.